มองในมุมลูก

(บทความนี้ ดึงมาจาก FB notes ที่เขียนไว้เมื่อ August 31, 2014.)

ไปรับแอลที่ รร. ทุกครั้ง จะเห็นผู้ปกครอง (พ่อ-แม่บ้าง ปู่ย่าตายายบ้าง) คอยเร่งให้เด็กๆ รีบไหว้ลาครู แล้วไปขึ้นรถ พอเด็กชี้ไปที่บ่อปลา หรือกระถางต้นไม้ ด้วยความอยากรู้ ก็จะตัดบทว่าไว้ค่อยดู แล้วก็จูงมือแกมดึงไปที่รถ

ป๊าเคยอ่านบทความอันนึง จำชื่อเรื่องไม่ค่อยได้ แต่ประมาณว่า มองในมุมของลูก เค้าจะเอากล้องอันเล็กๆ ติดไว้บนหมวก แล้วให้เด็กใส่หมวก เพื่อทำวิจัย

ผลที่ได้พบว่า มุมมองเด็ก น่าอึดอัดมาก และชอบมองอะไรซ้ำๆ นานๆ

อาจารย์ที่ทำวิจัยแนะนำว่า ถ้าอยากเข้าใจเด็กให้มากขึ้น ให้ก้มลงในระดับเดียวกับเค้า เพื่อมองสิ่งที่เค้าเห็น และตั้งใจฟังสิ่งที่เค้าถามหรืออยากรู้

และถ้าเค้าอยากให้อุ้ม อย่าปฏิเสธ เพราะเค้าก็อยากมองสิ่งต่างๆ รอบตัว ในมุมของผู้ใหญ่บ้าง (อุ้มเค้าให้นานเท่าที่เราจะอุ้มไหว เพราะวันนึงเค้าก็โตพอ ที่จะเดินเอง และไม่ต้องการให้เราอุ้มอีก)

หลังจากได้อ่านบทความนั้น ป๊าก็พยายามเอามาปรับใช้

ทุกครั้งที่แอลวิ่งออกมาจากห้องเรียน ป๊าจะย่อตัวลงให้ต่ำ เพื่อให้แอลวิ่งมากอดได้ถนัด เสร็จแล้วก็ฟังแอลพูดคุยอีกชุดใหญ่ ก่อนให้แอลจูงมือไปดูพี่เต่าในบ่อปลา ตอบคำถามเกี่ยวกับปลาชนิดต่างๆ

ต่อด้วยการเดินไปรอบๆ โรงเรียน ตอบคำถามเรื่องต้นไม้ เรื่องแมลง สิ่งของรอบตัวต่างๆ

ท้ายสุด จบด้วยการเด็ดดอกเข็มสีแดง และสีเหลืองกลับบ้านมาฝากหม่าม๊าทุกวัน (แต่บางวันดอกเข็มก็หลุดมือก่อนถึงบ้าน)

ทำแบบนี้ทุกครั้งที่ไปรับแอล จนทั้งครู ทั้งผู้ปกครองอมยิ้ม บางคนก็เริ่มปล่อยลูก ให้มาดูบ่อปลา ดูดอกไม้กับแอลบ้างละ จากที่เมื่อก่อนดูกันอยู่สองคน