ใจพ่อแม่

เวลามีโอกาสได้ทำบุญ หรือบริจาคสิ่งของ ส่วนใหญ่จะเลือกไปทำบุญกับเด็กๆ ด้อยโอกาส หรือเด็กพิการ

เหมือนเป็น soft spot ที่เวลาเห็นเด็กพิการแล้ว ใจมันสั่น คิดถึงใจพ่อแม่ คิดถึงใจเด็กเมื่อพวกเค้าเริ่มเข้าใจความบกพร่องทางร่างกายของตัวเอง

ตอนเป็นเด็กเล็ก เค้าอาจจะยังร่าเริง เข้าสังคมเด็กเล็กด้วยกันง่าย แต่พอโตขึ้นมา จะเริ่มรู้สึกถึงความพิการ ความแปลกแยก ตรงนี้สังคมยังมีพื้นที่ให้พวกเค้าน้อยไป

ด้วยอยากมีส่วนช่วย fill up ส่วนที่พวกเค้าขาดไป เพื่ออย่างน้อยให้เค้ารับรู้ถึงการตอบรับที่ดีจากคนรอบข้าง และสามารถใช้ชีวิตในสังคม ได้เหมือนเด็กคนอื่นๆ ทั่วไป

ครั้งหนึ่งเคยพาแอลแอมป์ไปห้างหาของกิน แล้วสะดุดใจกับเพลงบรรเลงที่แว่วมาแต่ไกล เลยขอเด็กๆ แยกเดินไปฟังใกล้ๆ เดินตามเสียงเพลงไปเรื่อยๆ จนไปเจอเป็นกลุ่มเด็กพิการ กำลังร้อง และบรรเลงเพลง Que Sera ด้านหน้ามีพ่อๆ แม่ๆ นั่งฟังอยู่ 10 กว่าคน

เราเดินเข้าไปนั่งฟังด้วย แรกๆ ก็ฟังเพราะดี แต่พอฟังๆ ไปน้ำตาไหลไม่หยุด (ไม่เคยร้องไห้มาเป็นสิบๆ ปี) ไหลแบบหยุดไม่ได้ ไม่รู้ทำไม สะอื้นอีกต่างหาก… สุดท้ายพอฟังจบ ต้องไปนั่งสงบสติอารมณ์ ก่อนเดินไปสมทบเด็กๆ ที่ร้านอาหาร

เด็กๆ ที่เกิดมาสมประกอบ เพียบพร้อมทุกอย่าง ถือเป็นพรอันวิเศษ สำหรับทั้งตัวเด็ก และพ่อแม่ ไม่มีทุกข์ไหน จะเทียบเท่าทุกข์ในใจของพ่อแม่ ที่มองแก้วตาดวงใจของตัวเองด้วยใจแตกสลาย เมื่อรับรู้ว่าลูกที่เกิดมา มีความพิการแต่กำเนิด

หลังจากวันนั้น ก็ตั้งใจจะสละเวลา และทรัพยากรเท่าที่มี เพื่อเด็กๆ ที่พิการ และด้อยโอกาส ทุกครั้งที่มีโอกาส