อัลไซเมอร์

ครอบครัวแอน มีประวัติเป็นอัลไซเมอร์หลายคน ย่าทวด ป้าทิน ป้าทุม ล่าสุดก็พ่อของแอนเอง

หลังจากตาเกษียณแล้ว ก็เริ่มมีอาการ แต่ด้วยได้รับการดูแลอย่างดีแต่เนิ่นๆ บวกกับ ยาย (แม่ของแอน) กำชับตากินยาตรงเวลาทุกวัน ไม่ว่าตาจะแอบซ่อนยา หรือแกล้งอมไปคาย ยายก็ดูออกและคอยทักให้กินยาอีกครั้งเสมอๆ

แต่ถึงยังงั้น อาการก็ยังมีแต่ทรุดลงๆ แต่ละปีที่ผ่านไป อาการตาไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย ล่าสุดคือลืมคนรอบตัวหมดทุกคน อีกทั้งไม่สามารถควบคุมการขับถ่ายได้ ทำให้ยายเหนื่อยมากแทบไม่ได้นอน โชคดีที่หลังๆ ตายอมใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่ (หลอกว่าเป็นกางเกงใน) ทำให้ช่วยลดภาระเรื่องทำความสะอาดไปได้มาก

แต่ที่แย่สุด คือ เรื่องอารมณ์ ตาเริ่มคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เดี๋ยวโกรธ เดี๋ยวดี บางครั้งดีๆ อยู่ ก็โกรธ ตะคอกยายเสียงดัง เรียกอาบน้ำ แต่ละครั้งใช้เวลามากกว่า 2-3 ชม. เรียกกินข้าว กินยา ก็อีก 2-3 ชม. บางครั้งเรียกมากเข้า ก็โมโหรุนแรงก็มี คนรอบข้างอยากเข้าไปช่วยแต่ก็ทำไม่ได้เพราะตาจะยิ่งกังวล และอารมณ์จะแรงขึ้นไปอีก ต้องปล่อยให้ยายจัดการทุกอย่างคนเดียว (ตาไม่ยอมให้คนเข้าใกล้ นอกจากยาย) ทำได้อย่างมากคือช่วยหยิบของใช้ วางใกล้มือยาย และพยายามไม่อยู่ในสายตาของตา เวลาตาหงุดหงิด

…เท่าที่สังเกต แอนก็เริ่มมีอาการหลงลืมบ้างแล้ว ไม่ใช่แค่หลงลืมธรรมดา แต่ทำผิดไปจากปกติเลย เช่น ตั้งเวลาเครื่องซักผ้า แต่กดปิดเครื่องซะงั้น ทีแรกคิดว่าเด็กๆ ทำ แต่หลังๆ เริ่มสังเกตว่าเด็กๆ ไม่ได้ยุ่งกับเครื่องซักผ้าเลย แอนมากดปิดซะเองบ้าง ตั้งค่าแล้วปิดทันทีบ้าง…

ไม่กี่ปีก่อน แอนเคยบอกว่า ถ้าเกิดเป็นขึ้นมา ให้พาไปส่งบ้านคนชรา ไม่ต้องลำบากดูแล เพราะยังไงก็จำกันไม่ได้อยู่แล้ว…

ไม่ได้บอก หรือตอบอะไรแอนไป…

คำว่า “ครอบครัว” มันเป็นคำตอบในตัวมันเองอยู่แล้ว

บันทึกเพิ่มเติม:

Sep 15, 2020 – แอนต้มน้ำ โดยที่ไม่ได้ใส่น้ำในกา

Oct 29, 2020 – แอนลืมวิธีเปิดที่ปัดน้ำฝน

Dec 16, 2020 – แอนสั่งอาหารผิดเมนู