Akajon.com

หลังๆ มานี้ เริ่มรู้สึกอิ่มตัวกับการลงทุน รวมถึงการเขียนบทความ และให้ความรู้ด้านการลงทุนกับคนรอบตัว เริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง ว่าการที่เราแชร์ความรู้ เพื่อให้คนที่พอมีฐานะ มีฐานะดียิ่งๆ ขึ้นไปอีก เราทำไปเพื่ออะไร มันช่วยให้สังคมดีขึ้นตรงไหน… เคยฟัง podcast ตอนนึง ชอบมาก แนะนำว่าให้เรา project ตัวเราเองในอนาคต ว่าอีก 10-20 ปี ข้างหน้า อยากเห็นตัวเราเองเป็นยังไง มานั่งคิดดู เราคงไม่อยากเป็นคนที่คอยสร้างความโลภในใจคนแบบนี้ไปเรื่อยๆ ชีวิตมันควรมีความหมายมากกว่าแค่การปั้นตัวเลขในบัญชี นอกจากเราจะเดินหลงทางแล้ว ยังพาคนรอบตัวเดินผิดทางตามกันมาเป็นขบวน ทุกคนฝันหวานถึงตัวเลขหลายหลักในบัญชี ทั้งที่เจตนาจริงๆ ในการแชร์ความรู้ด้านการลงทุน คือ ช่วยให้คนรอบตัวเรา ได้รู้จักวางแผนการออม เพื่อไม่ลำบากในบั้นปลายชีวิต แต่ความโลภไม่เคยปราณีใคร… ไม่เว้นแม้แต่ตัวเราเอง… เราทุกคนปล่อยให้ความโลภเข้าครอบงำ จนหลงลืมไปว่าวันนึง เราก็จะแก่ตัวลง กินได้น้อยลง เที่ยวได้น้อยลง ทำอะไรได้น้อยลง ตัวเลขหลายหลักในบัญชี แทบไม่มีความหมายในบั้นปลายชีวิต ความร่ำรวยจะมีประโยชน์อะไร ถ้าสังคม และชุมชนรอบตัวเรา ยังอยู่กันอย่างยากลำบาก บางครอบครัวต้องอดมื้อกินมื้อ บางครอบครัวขาดโอกาสทางการศึกษา บางครอบครัวต้องสูญเสียสมาชิกในครอบครัว เพราะเข้าไม่ถึงระบบสาธารณสุขที่ดีพอ ฯลฯ […]

วันนี้ได้ดูหนังดีเรื่อง Into The Wild ชอบหลายอย่างในหนัง แต่ที่ชอบมากสุด เป็นช่วงท้ายๆ ที่พูดถึงการให้อภัย เพื่อกลับมารัก กลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง เรื่องนี้ค่อนข้างยาว บวกกับมีเวลาดูน้อยลง เพราะต้องสอนการบ้านเด็กๆ แต่ก็ดูจบใน 2 วัน อาจจะเพราะเนื้อเรื่อง ค่อนข้างตรงกับชีวิตด้วยส่วนนึง เลยทำให้รู้สึกอินกับบทในหนัง เหตุการณ์บางอย่าง สามารถเปลี่ยนชีวิตคนคนหนึ่ง จากหน้ามือเป็นหลังมือ การกระทำ/คำพูดเพียงไม่กี่คำ อาจทำลายชีวิตใครทั้งชีวิต หลังเจอเหตุการณ์เลวร้าย หลายคนเลือก holding a grudge ชั่วชีวิต คุณลุงคงผ่านโลกมามาก ถึงพูดกับตัวเอกอย่างเข้าใจ และเต็มไปด้วยความปรารถนาดี แต่อาจจะด้วยความเยาว์ ทำให้ความหวังดีนั้น เข้าไปไม่ถึงหัวใจของตัวเอก กลับมามองตัวเราเอง ไม่แตกต่าง แม้เวลาจะผ่านเลยมาเป็นสิบๆ ปี…

คนบนตึกหลายห้อง ลงมาขอลดค่าเช่า บางห้องขอย้ายออก ทั้งที่อยู่กันมาเป็นสิบๆ ปี บางห้องทนอยู่ต่อ หาอะไรเล็กๆ น้อยๆ ทำระหว่างไม่มีงานทำ เอาเตาแก๊ส เอากระทะมาวางทอดไข่เจียวขายหน้าตึก เป็นครั้งแรกในรอบเกือบ 10 ปี ที่ตึกมีห้องว่างปล่อยเช่า ผู้เช่าที่ตึกส่วนใหญ่ เป็นคนงาน รับจ้างทั่วไป คนขับแท็กซี่ พนักงานบริษัท มีบ้างที่เป็นนักศึกษา ซึ่งพอเกิดวิกฤต ก็ทำให้การกินอยู่ลำบากมากขึ้น หลายครอบครัว ถูกลดเงินเดือน บางคนต้องตกงาน ไม่มีรายได้ แต่ยังมีค่าใช้จ่ายรออยู่เต็มไปหมด ทั้งค่ากิน ค่าอยู่ (ค่าเช่าห้อง) ค่าเทอมลูกๆ ค่าผ่อนรถ ผ่อนบัตรเครดิต ฯลฯ เราๆ ยังพอมี พอใช้จับจ่าย ซื้อของเข้าบ้าน ถูกจำกัดบริเวณ ก็สั่งอาหารมากินที่บ้าน สั่งของออนไลน์ เปิดพัดลม เปิดแอร์เย็นๆ นั่งดู YouTube Netflix แก้เบื่อได้ ฯลฯ วิกฤตรอบนี้ กระทบคนทุกระดับชั้นก็จริง แต่คนหาเช้ากินค่ำ เหมือนจะโดนผลกระทบหนักสุด แทบไม่มีหนทางให้หลุดพ้นจากตรงนี้ได้เลย ถูกปิดทุกช่องทางทำกิน […]